مصطفی صابر: اول مه ٩١ و آلترناتیو ما!
اول مه ٢٠١٢ (برابر با ١٢ اردیبهشت ١٣٩١) و تظاهرات شورانگیز اول مه در سنندج که به رغم اختناق شدید جمهوری اسلامی برگزار شد و انعکاس وسیعی در میدیای اجتماعی و رسمی داشت، حائز اهمیت سیاسی ویژه است. که باید آنرا برجسته کرد، نکات مهم عبارت از این است: این اول مه و تلاش های زیادی که حول آن صورت گرفت جلوه ای از آلترناتیو سازی ما در برابر جمهوری اسلامی و همینطور در برابر تلاش های آلترناتیو سازی اپوزیسیون راست (از اصلاح طلب تا سلطنت طلب) بود.
راست ها به شیوه خودشان "آلترناتیو سازی" میکنند و ما هم به سبک و شیوه خودمان. آنها در تلاش و تقلا هستند که بطریفی یا جمهوری اسلامی را نگهدارند و اصلاح کنند و یا اگر نتوانستند بهر حال نظام بعدی بورژوازی را در مقابل حق طلبی و آزادیخواهی و تعرض انقلاب مردم حفظ کنند. ما برعکس نگاهمان به قدرت اعتراض و ابتکار و عمل مستقیم کارگران و مردم است و میخواهیم که همین قدرت، یعنی حاکمیت بلافصل کارگران و مردم، در جامعه مستقر شود. آنها در فکر اصلاح و نگهداری ارگانهای سرکوب و اختناق جمهوری اسلامی اند و از همین حالا دارند اخطار میدهند که "خشونت نکنید" (یعنی انقلاب نکیند) و از "حقوق بشر" و "دمکراسی" فراتر نروید و برایمان خط و نشان "کورش کبیر" و "تمامیت ارضی" میکشند. و ما در پی درهم شکستن کل این ماشین آدم کشی و کشتار و دستگاه دولتی بورژوازی هستیم و لذا خواهان آزادی بی قید و شرط بیان و تشکل، آزادی و برابری زن و مرد و لغو اعدام و انواع آزادی های مدنی و حقوق برابر همه شهروندان مستقل از ملیت و مذهب هستیم. آنها میخواهند سیاست ریاضت کشی بانک جهانی (یعنی همین طرح یارانه های احمدی نژاد) را به اجرا درآورند و فقر و فلاکت بیشتر بر جامعه تحمیل کنند. ما دقیقا برعکس علیه گرسنگی و بیکاری و فلاکت بپا خاسته ایم و هر روز دهها اعتصاب و اعتراض راه می اندازیم و در روز اول مه با پلاکادرهای سرخ مان اعلام میکنیم مردم باید رفاه کامل داشته باشند. آنها نگاهشان به دول غربی و بورژوازی جهانی و همپالکی هایشان در کشورهای دیگر دنیاست و ما نگاهمان به کارگران و مردم آزاده سراسر جهان و جنبش ٩٩ درصدی ها است. اگر به مجموعه تلاش های اول مه از پیام ها (بعضا از طرف رهبران کارگر زندانی)، قطعنامه های اول مه (که توسط تشکل های مختلف منتشر شده) و به پلاکاردها و شعارهای حرکت غرور انگیز کارگران سنندج و خواسته ها و مطالبات آنها (که در همین شماره این نشریه آمده) نگاهی بیندازید و آنرا با نوشته جات و بحث های کنفرانس های بامزه راست ها مقایسه کنید که یا در حال شیره مالیدن سر مردم هستند و یا به مغازله با جمهوری اسلامی و چلپی بازی با غرب مشغول اند، آنوقت خواهید دید که اول مه سال ٢٠١٢ نمونه ای از یک تلاش عظیم و پردامنه برای رهایی جامعه از شر جمهوری اسلامی و همه نگاهداران و تعمیرکاران آنست. جلوه ای از "آلترناتیو سازی" به سبک ماست.
منظور از این "ما" طبعا فقط حزب کمونیست کارگری و صف کمونیستها نیست. این "ما" حتی به صف کارگران و جنبش کارگری هم محدود نیست، بلکه یک "ما"ی بزرگتر است. منظور صف آزادیخواهی و برابری طلبی جامعه ایران بر علیه جمهوری اسلامی و همه مشقات و بی حقوقی های حاکم است. صفی که کارگران و کمونیست ها البته پیشاپیش آن قرار دارند و بخش پیگیر و تا به آخر آن هستند. اول مه ٢٠١٢ در ایران جلوه ای از آلترناتیو سازی آن صفی در جامعه بود که میخواهد به این بساط فقر و استثمار و بی حقوقی که فعلا توسط جمهوری اسلامی پاسداری میشود پایان دهد. و این در شرایطی که بوی الرحمان جمهوری اسلامی همه جا بلند شده و کل بورژوازی از پوزیسیون تا اپوزیسیون و از داخلی و بین المللی در فکر چاره و "آلترناتیو سازی" است، بسیار مهم است. اینرا باید با صدای بلند در جامعه اعلام کرد و توده های وسیع کارگران و مردم را متوجه آن کرد. باید این حقیقت را وسیعا در جامعه برد که بورژواها در مقابل خطر انقلاب آتی و برای حفظ فقر و فلاکت و بی حقوقی مردم "آلترناتیو سازی" میکنند و کارگران و کمونیستها برای رهایی و آزادی و رفاه به میدان آمده اند. اول مه ٢٠١٢ با همه نواقص و کمبودها و محدویت هایی که داشت، جلوه ای ملموس و مادی و یک نمونه از این تلاش بود. کمبود ها و نواقص اول مه امسال هم هم دقیقا آنجایی بود که فعالین و دست اندرکاران آن به تلاش های خود از زاویه سیاسی و اجتماعی نگاه نکردند. به این حقیقت که "طبقه کارگر برای رهایی خود باید کل جامعه را رها کند" به اندازه کافی توجه نکردند و یا استنتاجات مشخصی از آن نگرفتند و در نتیجه از چهارچوب محدود و سنتی فراتر نرفتند. در این مورد باید بیشتر نوشت و باید رهبران عملی کارگری و فعالین کمونیست را متوجه کرد که طبقه کارگر باید با سرعت هرچه بیشتر و عمق هرچه پردامنه تر آماده ایفای نقش سیاسی خود در آینده حساس جامعه ایران شود. اما وظیفه فوری همانا این است اول مه سال ٢٠١٢ در ایران را بعنوان یک تلاش برجسته برای دخالت سیاسی کارگران و کمونیست ها و بعنوان جلوه ای از آلترناتیو ما در برابر کل تلاش های رژیم و اپوزیسیون راست برجسته کرد. ٦ مه ٢٠١٢
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر