ریحانه گلی:راسیسم جمهوری اسلامی و تودهنی جوانان افغانستان به آن

دوشنبه, 22 خرداد 1391 ساعت 19:42 مقالات - ریحانه گلی

جهموری اسلامی بار دیگر فاشیست بودن خود را به جهانیان ثابت کرد. بعد از ممنوعیت ورود افغانستانی های ساکن ایران به محافل عمومی در روز 13 بدر که باعث واکنش اعتراضی جوانان در اصفهان شد و نیز اعتراض جوامع بشری را برانگیخت، یک بار دیگر شاهد تکرار آن روند فاشیستی توسط حکومت هستیم. در روزهای تب و تاب کنکور، بخشنامه ایی از سوی این حکومت صادر شد و در آن اعلام کرد که افغانستانی های ساکن ایران در بسیاری از شهرها حق تحصیل و زندگی را ندارند. جمهوری اسلامی با این اقدامات فاشیستی، راسیستی و نژاد پرستانه هرچه بیشترچهره واقعی خود را نشان داد و بار دیگر ثابت کرد که حاکمیت موجود بر ایران یک حاکمیت ضد انسانی است و هیچ گونه احترامی برای انسان قائل نمی شود. در روز 13 بدر جوانان آزادیخواه و انساندوست در اصفهان مقابل این عمل ضدانسانی ایستادند و نشان دادن که جنبش انساندوستی، ضد فاشیستی و ضد آپارتاید در ایران بسیار قوی است. ولی این تنها کافی نیست و باید این جنبش را متشکل و در سراسر ایران به حرکت در آوریم و در قبال این حرکت های غیر انسانی واکنش های جدی تر نشان دهیم.

از سوی دیگر حوزه علمیه کابل با پشتیبانی غیر مستقیم دولت افغانستان که با حکومت ایران رابطه تنگاتنگی هم دارند و بارها جمهوری اسلامی به اینها حکومت کمک مالی کرده در روز 11 خرداد به مناسبت سالگرد مرگ خمینی، مدیریت حوزه علمیه کابل تصویر بزرگی از خمینی را در خیابانی در غرب کابل نصب کرد که این حرکت باعث خشم دانشجویان این کشور شد و باعث شد که در روز 12 خرداد دانشجویان، جوانان، زنان و مردم این کشور دست به تظاهرات بزنند و شعارهایی مانند "جیره خواران، خیانت بس است" را سر دادند. این اتفاق در حالی رخ داد که بسیاری از افغانستانی های ساکن در ایران تحت بدترین شرایط هستند و از حقوق اولیه هر انسان مانند مسکن، تحصیل و داشتن شناسنامه برای فرزندان خود محرومند اما به دلیل این که جمهوری اسلامی سالیانه صد میلیون دلار در راه گسترش نفوذ خود در افغانسان هزینه میکند حکومت این کشور چشم خود را بسته است و تنها به فکر جیب خود می باشد. این اعمال دو حکومت باعث همدلی و همیاری بیشتر مردمان آزادیخواه دو کشور شده وآن ها توانستد بار دیگر تنفر و انزجار خود را به این حکومت ها نشان دهند و به آنها ثابت کنند که حکومت ها و مرزها نمی توانند باعث جدایی انسان ها شوند و نشان دادند که نه تنها از مذهب گریزانند بلکه حکومت مذهبی را هم نمی خواهند و آن را مانع سعادت خود می دانند. این صدایی از افغانستان است که معمولا در رسانه های مرسوم در دنیا منعکس نمیشود. ما و تمام انسان های آزادیخواه این 2 کشور می توانیم با حرکت های منستجم تر این 2 حکومت را به پائین کشیم و حکومتی انسانی را جایگزین این حکومت های فاشیست و مذهبی کنیم.
این مقاله در نشریه جوانان کمونیست 556 به چاپ رسیده است